Łuszczyca
Obraz kliniczny łuszczycy jest dość zróżnicowany i obejmuje kilka jednostek chorobowych i ich postaci klinicznych. Jest to choroba stosunkowo często bagatelizowana, podczas gdy jej ciężkie postaci i duże zaawansowanie mogą doprowadzić nawet do trwałego inwalidztwa.
Mechanizm powstawania łuszczycy jest skomplikowany i wielopłaszczyznowy. U jego podstaw stoją przede wszystkim czynniki genetyczne, choć dokładne mechanizmy zmian na poziomie genetycznym nie zostały do końca poznane i wymagają dalszych badań.
Wiadomo jednak, że na podstawie zmian genetycznych wyodrębniono dwa podstawowe typy tego schorzenia różniące się profilem genetycznym ale i klinicznym. Typ I występuje przede wszystkim w młodym wieku, przed 40 rokiem życia i charakteryzuje się rozległymi, wysiewnymi zmianami. Typ II natomiast występuje najczęściej po 50 roku życia.
Kolejną komponentą wpływającą na powstawanie łuszczycy są mechanizmy autoimmunologiczne, czyli związane z nadmierną aktywnością układu odpornościowego, który własne tkanki organizmu (w tym przypadku skóry) rozpoznaje jako obce i atakuje. Swój udział w powstawaniu tego schorzenia mają również różnorodne białka stymulujące powstawanie procesu zapalnego.
Istotną role odgrywają też zmiany w procesie angiogenezy, czyli tworzenia się włosowatych naczyń krwionośnych, co powoduje płynny dostęp białek prozapalnych oraz komórek układu odpornościowego.
Wyżej opisane mechanizmy powodują intensyfikacji procesów podziałów komórkowych w obrębie naskórka przy braku zaburzeń budowy i czynności komórek. W związku z powyższym zwiększona proliferacja komórek związana jest z ich zwiększonym obumieraniem oraz złuszczaniem. Stanowi to podstawę powstawania charakterystycznych objawów tego schorzenia. Uważa się również, że nie bez znaczenia pozostaje rola układu odpornościowego.
Podejrzenie to jest uzasadnione faktem, że zaobserwowano związek pomiędzy wysiewem łuszczycowych zmian skórnych a narażeniem na stres. Dodatkowo, wykwitom tym często towarzyszy świąd, który jest wynikiem wysiewu określonych neuroprzekaźników powodujących przewodzenie przez układ nerwowy bodźców, które są odczuwane jako świąd.
Jak się objawia łuszczyca i jaki jest jej przebieg?
Typowa lokalizacja wykwitów skórnych obserwowana przede wszystkim w łuszczycy zwykłej to okolice kolan, łokci oraz owłosionej skóry głowy. Zmiany na skórze owłosionej przybierają często charakter bardzo zlewnych, intensywnie łuszczących się płytek, często zachodzących nawet na czoło. Dość charakterystyczny jest też obraz paznokci, które przybierają naparstkowaty wygląd.
Przebieg tego schorzenia jest zróżnicowany i stosunkowo charakterystyczny dla poszczególnych typów genetycznych. Typ I charakteryzuje się większym zasięgiem zmian oraz dużą częstością nawrotów. W typie II okres bezobjawowy może utrzymywać się przez kilka miesięcy a nawet lat.
Jakie są postaci kliniczne łuszczycy?
Najczęstszą i najbardziej typową postacią kliniczną łuszczycy jest tak zwana łuszczyca zwykła charakteryzująca się występowaniem typowych zmian w obrębie skóry kolan, łokci,
a także głowy. Jednakże nie zawsze ma ona książkowy przebieg, w związku z powyższym wyodrębniono kilka specyficznych typów tego schorzenia.
Łuszczyca wysiękowa:
Zmiany umiejscowione są w rejonach fałdów skórnych, często towarzyszy im sączenie się surowiczej wydzieliny. Jej dodatkowa odmiana to tak zwana łuszczyca brudźcowa, z którą mamy do czynienia w przypadku tworzenia się przerosłych i warstwowych strupów.
Łuszczyca krostkowa:
Jest to bardzo niebezpieczna odmiana łuszczycy. Charakteryzuje się obecnością zlewnych zmian z komponentą ropną, które powodują spełzanie naskórka. Często towarzyszy jej wysoka temperatura. W skrajnych postaciach może stanowić nawet zagrożenie dla życia.
Łuszczyca krostkowa dłoni i stóp:
Jest dużo mniej groźna niż łuszczyca krostkowa, wykwity występują w obrębie dłoni i stóp z tendencją do przechodzenia na ich boczne powierzchnie.
Postać uogólniona:
Odmiana o bardzo ciężkim przebiegu z dużą ilością rozsianych wykwitów, objawami ogólnymi i współtowarzyszeniem groźnych powikłań.
Postać stawowa:
Jest to bardzo specyficzna odmiana tego schorzenia, przebiegająca z destrukcją stawów i mogąca prowadzić do trwałego kalectwa.
Łuszczyca – Jak się leczy?
W leczeniu łuszczycy podstawę stanowi leczenie miejscowe. Wykorzystuje się w tym celu różnego rodzaju maści zawierające po pierwsze leki wpływające na zmiękczenie naskórka i ułatwiające złuszczanie się zmian, takie jak kwas salicylowy czy też retinoidy. Ponadto stosuje się też leki wpływające na zahamowanie reakcji odpornościowej organizmu, takie jak steroidy czy też typowe leki immunosupresyjne.
W leczeniu ogólnym najlepsze efekty przynosi tak zwana fotochemioterapia. Ta metoda terapii polega na podaniu leku wykazującego właściwości fotouczulające, z następczym poddaniem naświetlaniu specjalną lampa emitującą światło UVB.
W leczeniu łuszczycy co raz większą nadzieję pokłada się w leczeniu immunologicznym i ukierunkowanym molekularnie. Może bowiem ono położyć zupełnie nowe światło na terapię tego schorzenia.
Leczeniem łuszczycy zajmuje się dermatolog.
Czy łuszczyca jest zaraźliwa?
Łuszczyca jest chorobą z autoimmunoagresji i nie można się nią zarazić poprzez kontakt z inną osobą. Raczej ma podłoże genetyczne, tzn. może wystąpić u nas jeśli ktoś z naszej bliskiej rodziny ma łuszczycę.
Łuszczyca Poznań
Specjalista chirurg z wieloletnim stażem, lekarz medycyny estetycznej. Uczestnik licznych kongresów i szkoleń.
Trener technik Aptos, blefaroplastyki, liposukcji, zabiegów medycyny estetycznej – poleca laser tulowy. Ulubiony zabieg to plastyka powiek.
Członek Polskiego Towarzystwa Medycyny Estetycznej i Anti-Ageing
