Specjalista chirurg z wieloletnim stażem, lekarz medycyny estetycznej. Uczestnik licznych kongresów i szkoleń.
Certyfikowany lekarz medycyny estetycznej.
Trener technik Aptos, blefaroplastyki, liposukcji, zabiegów medycyny estetycznej – poleca laser tulowy. Ulubiony zabieg to plastyka powiek.
Członek Polskiego Towarzystwa Medycyny Estetycznej i Anti-Ageing
Bliznowiec – bliznowce, to niechciany problem podczas gojenia się ran.
Spis treści
Bliznowiec jak wygląda?
Bliznowiec, zwany inaczej keloidem, jest niczym innym jak przerośniętą blizną. Jest to łagodna zmiana rozrostowa skóry powstająca po zaistniałym urazie z naruszeniem bądź przerwaniem jej ciągłości, takim jak rozcięcie czy też oparzenie. U osób ze szczególną tendencją do tworzenia się keloidów, mogą one powstawać nawet po stosunkowo niewielkich urazach, takich jak zwykłe zadrapania, a nawet ukąszenie przez owada.
Wygląd bliznowca jest bardzo charakterystyczny. Zazwyczaj ma on postać wyniesionej ponad powierzchnię skóry, guzowatej struktury o mocno napiętej, różowej powierzchni. Wygląda jak twarda, przerośnięta blizna, którą zresztą jest. Najczęściej o różowym bądź jasnobrązowym zabarwieniu – w zależności od karnacji. Keloidowi mogą towarzyszyć dolegliwości takie jak świąd, czy nawet ból.
Występują one szczególnie wtedy, gdy bliznowiec jest umiejscowiony w miejscu szczególnie narażonym na drażnienie, na przykład przez gumki od bielizny. Charakterystyczne dla bliznowca jest to, że może on powoli się rozrastać.
Keloidy mogą występować praktycznie w każdej okolicy ciała, jednakże występują przede wszystkim w miejscach, gdzie najczęściej dochodzi do urazów, czyli na klatce piersiowej, ramionach i górnej części pleców.
Jak powstaje bliznowiec i jakie są czynniki sprzyjające jego powstaniu?
Generalnie rzecz biorąc, podstawą, z której wynika tworzenia się bliznowców są zaburzenia w procesie gojenia się. Powyższe procesy polegają z grubsza na tym, że po przerwaniu ciągłości skóry powstaje blizna zbudowana z tkanki łącznej. Tak się dzieje w przypadku prawidłowego gojenia. Dochodzi do stopniowego łączenia się włókien kolagenowych zawartych w skórze, co powoduje zasklepienie się ubytku. Następnie do nowopowstałej tkanki wnikają naczynia krwionośne, co pozwala na dostarczanie składników odżywczych oraz tlenu.
Jest to sygnałem do zmniejszenia, a w końcu zakończenia wytwarzania nowych włókien kolagenowych, co skutkuje powstaniem prawidłowej blizny. W sytuacji zaburzenia wyżej wymienionych procesów, nie dochodzi do zahamowania produkcji kolagenu, co w rezultacie prowadzi do stopniowego przerastania blizny i jej przekształcenia w bliznowiec.
Bezpośrednie przyczyny wyżej opisanych zaburzeń nie zostały do końca poznane. Jednakże wyodrębniono kilka czynników, których zaistnienie wydaje się mieć wpływ na zwiększoną tendencję do powstawania bliznowców. Jednym z tych czynników jest ciemna karnacja skóry, co prawdopodobnie wynika z pobudzającego działania hormonu stymulującego komórki barwnikowe na przebieg procesów regeneracyjnych skóry. Uważa się również, że u młodych ludzi tendencja do powstawania keloidów jest większa.
Związane jest to najprawdopodobniej z faktem, iż w młodym wieku produkcja kolagenu jest fizjologicznie zdecydowanie bardziej nasilona niż w wieku bardziej zaawansowanym. Zauważono, że w pierwszych trzech dekadach życia tendencja do tworzenia bliznowców jest dużo większa. Zaobserwowano również zwiększoną tendencję do powstawania bliznowców w miejscach, gdzie skóra wyjściowo ma zwiększone napięcie.
Przykładem tego mogą być blizny przerostowe po zabiegach operacyjnych, gdzie cięcie prowadzone jest poprzecznie do linii działania sił rozciągających skórę. Sztandarowym przykładem są operacje w obrębie tarczycy. Innymi czynnikami mogącymi predysponować do powstawania bliznowców są uwarunkowania rodzinne, przerwanie ciągłości naskórka wskutek piercingu , trądzik pospolity oraz oparzenia.
Jak leczyć bliznowce?
Leczenie bliznowców jest problematyczne, trudne oraz wymagające czasu. Podstawowy problem z ich usuwaniem wynika z faktu, że mając do czynienia ze skórą, która wyjściowo ma tendencję do tworzenia bliznowców, istnieje duże ryzyko do powstawania kolejnych, jeszcze większych po usunięciu tych pierwotnych. W związku z powyższym osiągany jest efekt dokładnie odwrotny do zamierzonego. Dlatego też kluczowe jest dokładne i precyzyjne ustalenie wskazań do usunięcia keloidu, jak i bardzo skrupulatny dobór metody usuwania.
Istnieje kilka metod leczenia bliznowców. Można stosować farmakoterapię polegającą na stosowaniu maści ze sterydami, bądź też iniekcje steroidowe w obrębie keloidu, powtarzane w odstępach 3 lub 4 tygodniowych. Wstrzyknięcia te stosuje się do czasu zmiękczenia keloidu i obniżenia się go do satysfakcjonującego poziomu.
Można również stosować wymrażanie, a także leczenie chirurgiczne. Są to jednak metody wiążące się z dużym ryzykiem rozwoju wtórnych bliznowców. Leczenie chirurgiczne tak naprawdę stosowane jest w ostateczności, kiedy inne dostępne metody okazują się zawodne.
Po uspokojeniu (rozjaśnienie i spłycenie bliznowca) można zastosować radiofrekwencję mikroigłową.
Bardzo dobre efekty przynosi też laser tulowy, który jest bezbolesny i bez rekonwalescencji.
